Κατά την διάρκεια της διήγησης μου θα επιστρέφω σε μερικές παλιές ιστορίες που θα σας διασκεδάζουν και τις πιο πολλές φορές θα είναι «τροφή για την σκέψη».
Νίκησε ο Ψηλός….
Την περίοδο που ήμουν στην σχολή η πρόοδος μου στο Τζούντο άρχισε από το τέλος του πρώτου εξαμήνου του δεύτερου έτους….μέχρι τότε όπως ήδη έχετε διαβάσει ήμουν το αντικείμενο «αυτοβελτίωσης» των άλλων αθλητών και το πρόθυμο σώμα που «αποδείκνυε» αν κάποια τεχνική ή συνδυασμός έχουν αποτέλεσμα (πολύ ξύλο μιλάμε).
Από τις εξετάσεις όμως του εξαμήνου και με την συνεχή προπόνηση άρχισα και γω να «ρίχνω καμμία».
Εννοείτε πως οποιοσδήποτε συμφοιτητής μου άλλης ειδικότητας που «με προκαλούσε» για να δεί «αν ξέρω» συνήθως τις έτρωγε…έτσι λοιπόν έπραξε και ο συγκάτοικος μου ο Κώστας που ήταν Βολλευ-μπολίστας ( χειροσφαιριστής…).
Η προπόνηση ξεκινούσε 16:30 οπότε κατεβήκαμε στο Dojo πιο νωρίς για να παλέψουμε.
Κλείσαμε την πόρτα και αρχίσαμε …γρήγορα καταλήξαμε στο έδαφος όπου τον «έδεσα κόμπο» και τον ταλαιπώρησα για πολλή ώρα.
Κάποια στιγμή – ήταν πολύ δυνατό παλικάρι – βρεθήκαμε εγώ από κάτω και αυτός σε θέση Tate shiho gatame (πάνω καθήλωση των τεσσάρων διευθύνσεων) ή αλλίως Mount ή για να γίνομαι κατανοητός και σε αυτούς που δεν ασχολούνται με πολεμικές τέχνες…εγώ από κάτω και αυτός καβάλα από πάνω.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο δάσκαλος μου για να προετοιμαστεί για την προπόνηση και με βλέπει σε αυτή την οικτρή κατάσταση .
Χαμογελάει ελαφρά, κοιτάζει αποδοκιμαστικά, λέει: «Νίκος??» και μπαίνει στα γραφεία.
Ο Κώστας φυσικά άδραξε την στιγμή και πανηγυρίζοντας πήγε μέσα και ανέφερε την επικράτηση του σε όλους τους τομείς του αγώνα μας ( ποιός θα μπορούσε να αποδείξει το αντίθετο άλλωστε, πέρα από μια ρεβάνς ενώπιον μαρτύρων που δεν έγινε ποτέ).
Eγώ άλαλος σκεφτόμουν την ένοια του Timing και πόσο σημαντική είναι τελικά σε όλους τους τομείς της ζωής μας και όχι μόνο στον αθλητισμό.