ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΤΟ ΑΛΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΑΙΞΕ
Μετά από είκοσι δύο ημέρες έγινε άλλη μια επιτυχημένη παρουσίαση και φτάσαμε στο μεγαλειώδες γεγονός της επίδειξης της τελευταίας περιόδου όπου στατιστικά έρχεται “πιο καλό υλικό”, δηλαδή παιδιά με περισσότερες ικανότητες, ( δεν ξέρω αν είναι άλλος ένας αστικός μύθος αλλά πραγματικά τότε όλα κύλισαν πιο εύκολα, “πιο δυνατά, πιο μακριά, πιο ψηλά”).
Μετά τις ομαδικές πτώσεις , άρχισαν οι περιστροφικές πτώσεις (mae mawari ukemi), πάνω από ένα, δύο και περισσότερα γονατισμένα παιδιά που κάνοντας τα εμπόδια, ανάγκαζαν αυτούς που δοκίμαζαν τα άλματα όχι μόνο να πηδούν σε μήκος και σε ύψος , αλλά και να προσγειώνονται σωστά.
Στις προπονήσεις είχα μαθητές που περνούσαν έως και επτά συναθλητές τους και στριμωγμένους οκτώ.
Στην επίδειξη όμως, αποφάσισα να ρισκάρω και σε μία ενθουσιώδη ατμόσφαιρα από γονείς, συγγενείς και φίλους των κατασκηνωτών τοποθέτησα στα στρώματα δέκα γονατισμένα παιδάκια!
Και ξεκίνησε ο καλύτερος μου αθλητής ο Νίκος.
Οι ιαχές του κοινού που δε πίστευε στην πραγματοποίηση τέτοιου “άθλου” και οι φωνή μου, που ήχησε “στεντόρεια” έκαναν το παιδάκι να “πετάξει” και να προσγειωθεί με επιτυχία στην άλλη μεριά του ανθρώπινου εμποδίου.
Το τι έγινε δε περιγράφεται, λες και έβαλε γκολ η Εθνική σε τελικό mundial, χαμός!! Σηκώθηκαν όρθιοι παραληρούσαν και ξαφνικά άρχισαν να φωνάζουν “και ο δάσκαλος και ο δάσκαλος!! “.
Εγώ ξαναέφτιαξα τους μικρούς αθλητές, πήρα μια βαθιά ανάσα και με φτερά στα πόδια μεθυσμένος από την επιτυχία… Πέρασα!! τα παιδιά, τον φράχτη της πισίνας και σταμάτησα λίγο πριν το νερό.
Θρίαμβος, αγκαλιές, φιλιά, πανηγυρισμοί, “που είναι η σχολή; θα έρθουμε με το που ανοίξουν τα σχολεία” και άλλα τέτοια ενθουσιώδη!
Άξιζα τα λεφτά που θα έπαιρνα και αυτά που θα έβγαζα μηνιαίως στον σύλλογο.
Μόλις κατακάθισε ο κουρνιαχτός των θριαμβολογιών και των πανηγυριών πήγα να μαζέψω τα στρώματα με δύο εργαζόμενους από το προσωπικό.
Τότε με πλησίασε μια μαμά για να μου πει προφανέστατα συγχαρητήρια……
“Πίστευα κύριε Βερβερίδη ότι σαν εκπαιδευτικός που ήσαστε θα δίνατε περισσότερη σημασία στο να κάνετε ΟΛΑ! τα παιδιά να αγαπήσουν τον αθλητισμό και ιδιαίτερα αυτό που κάνετε, παρά να επικεντρώνεστε σε ένα θέαμα που τελικά δε θα έχει κανένα αντίκρισμα”.
Τι δηλητηριώδες! σκέφτηκα και αναρωτήθηκα τι συνέβη;
Τότε θυμήθηκα ένα παιδάκι που ήρθε στο judo τέσσερεις ημέρες πριν την επίδειξη .
Ε! Βέβαια πως να το βάλω να συμμετάσχει στον θρίαμβο μου με λίγες μέρες προετοιμασία;
Το απέκλεισα, ώστε να μην είναι η κακοφωνία στην παράσταση μου, ούτε ένα μικρό ρόλο κομπάρσου δεν του έδωσα.
Η μαμά δεν είπε κάτι άλλο με κοίταξε μάλλον σαν άλλη μια αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος και έφυγε παίρνοντας το παιδάκι της από το χέρι.
….και εγώ περίμενα το πλήθος των παιδιών που θα πλημμύριζαν το dojo του Πανελληνίου.