Τέλειωσα την σχολή τον Ιούνιο του ’90 και έκανα τα χαρτιά μου στο ΔΙΚΑΤΣΑ και μόλις το πτυχίο μου αναγνωρίστηκε σαν ισότιμο των Ελληνικών Πανεπιστημίων (αν και κατά την απολύτως σνομπ άποψη μου ήταν ανώτερο), έκανα τα χαρτιά μου για την πρόσληψη μου, σαν αναπληρωτής στα Ελληνικά δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, ως ο “πλέον περιζήτητος γυμναστής και φωτεινός παντογνώστης της προπονητικής”, σκεπτόμενος την ζωή μου, το πρωί να δουλεύω στο σχολείο και το απόγευμα να εξασκώ το χόμπυ μου σε συλλόγους σαν προπονητής Τζούντο.
Προφέρετε Τζζου-dο και όχι όπως συνηθίζετε στην Κρήτη Τσούνντο ή ακόμη χειρότερα από κάποιους γονείς με τον γλαφυρό τρόπο: ο Κωστάκης μου πάει Καράτε!
Έτσι έψαχνα στην Αθήνα δουλειά και περίμενα τον Σεπτέμβρη την αναπόφευκτη πρόσληψη μου σε κάποιο σχολείο.
Η πρόσληψη αυτή σαν αναπληρωτής και κατά συνέπεια αργότερα σαν μόνιμος δεν ήρθε….και δεν ήρθε ποτέ- έχω εργαστεί μόνο σαν ωρομίσθιος ως τώρα.
Με τα πολλά βρήκα μια ανοιχτή πόρτα στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο και έκανα προπόνηση στα παιδάκια, μα και στον εαυτό μου χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις μιά και δεν υπήρξα ποτέ αξιόλογος αθλητής. Εγώ μπάσκετ έπαιζα αλλά επειδή στην ειδικότητα στην σχολή είχε πολλούς Έλληνες έφυγα από το ισόγειο που ήταν το γήπεδο της καλαθοσφαίρισης και κατέβηκα τα σκαλιά για την υπόγα που στεγαζόταν το dojo (χώρος που διδάσκεται ο δρόμος) του judo (δρόμος της ευγένειας – ευκαμψίας – υποχωρητικότητας κτλ), ώστε να είμαι μόνος μου και να με προσέξουν περισσότερο.
Με πρόσεξαν ιδιαιτέρως ….αφού στην αρχή με πέταξαν έξω γιατί δεν ήμουν αθλητής, έπειτα από ειδική άδεια που πήρα από την πρυτανεία των ξένων φοιτητών με …έδερναν νυχθημερόν για να μάθω γρήγορα.
Την πρώτη χρονιά έμαθα να πέφτω τόσο καλά ώστε δε διανοείτο ο πρώτος μου δάσκαλος να δείξει με άλλον uke (αμυνόμενος: αυτός που τρώει ξύλο), το ura nage (πίσω ρίψη) και τα πιο βαριά makikomi (ρίψεις με τύλιγμα γύρω από το σώμα …σαν μακαρόνια γύρω από το πιρούνι).
Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε και στον Πανελλήνιο μόνο που εκεί άρχισα σιγά – σιγά να κάνω ότι και στον στρατό, να μην εμφανίζομαι σε δημόσια θέα χωρίς λόγο, κρυβόμουν πίσω από τους άλλους αθλητές μπας και γλυτώσω την ρίψη, αλλά τις πιο πολλές φορές άκουγα την γλυκιά φωνή του sensei (ο γεννημένος πριν, δηλαδή αυτός που έχει μάθει Judo πριν από εσένα) να με καλεί για να εκπληρώσω το “βαρύ” καθήκον μου.
Έτσι κύλισε η πρώτη χρονιά στην πρωτεύουσα όπου σιγά – σιγά άρχισα να δημιουργώ ένα αξιόλογο παιδικό τμήμα
Το μεγάλο μπαμ όμως ήρθε το καλοκαίρι όπου δοξάστηκα από παραληρούντες γονείς και εργοδότες δουλεύοντας σαν γυμναστής σε κατασκηνώσεις!
Σε μια άκρη όμως του χαμογελαστού μυαλού μου άρχισε να δημιουργείτε η ενοχλητική διαπίστωση ότι -αν είναι δυνατόν- δεν ενδιαφέρεται και πολύς κόσμος για judo, όλοι μπάλα βλέπουν!!
Χαρακτηριστικό παιχνίδι της εποχής:
“Κυνηγητό στο ένα πόδι μετά μαστιγώματος “
Περιγραφή:
“ένας αθλητής κυνηγάει χοροπηδώντας στο ένα πόδι κρατώντας την ζώνη του διπλωμένη έτσι ώστε να είναι πιο μικρή σε μήκος. Γίνεται σαν μικρό μαστίγιο – όπου και προσπαθεί να χτυπήσει τους συναθλητές του στην πλάτη οι οποίοι τρέχουν στα δύο τους πόδια. Όποιον χτυπήσει γίνεται αυτόματα κυνηγός. Όταν τελειώσει ο προβλεπόμενος χρόνος του παιχνιδιού, ο τελευταίος που ξέμεινε στην θέση του κυνηγού είναι αναγκασμένος να περάσει όσο πιο γρήγορα μπορεί από ένα διάδρομο που σχηματίζουν οι σύντροφοι του.
Αυτοί κρατώντας όμως τις ζώνες τους στα χέρια, προσπαθούν να τον πετύχουν στην πλάτη ενώ τρέχει δαιμονισμένα ανάμεσα τους για να γλυτώσει”.