Καλοκαιράκι, τα παιδιά πηγαίνουν κατασκήνωση γιατί αν μείνουν στο σπίτι θα τρελαθούν ή θα τρελάνουν τους γονείς τους από την περίσσεια ενέργειας που δε μπορούν να εκτονώσουν σε κάποια δραστηριότητα.
Πήγα και ‘γω λοιπόν να εργαστώ ως γυμναστής επιφορτισμένος με την εκμάθηση πολεμικών τεχνών στους κατασκηνωτές.
(Γοριλάκι ή bear crawl ή όπως θέλει κάποιος να το ονομάσει….είναι η κίνηση εμπρός, πίσω και πλάγια στα τέσσερα άκρα).
Πολύ καλή άσκηση για την εκγύμναση όλου του σώματος, κυρίως ώμων και τρικέφαλων μυών με υψηλές καρδιοαναπνευστικές απαιτήσεις}.
Εκεί υπήρχαν στρώματα γυμναστικής που κάλυπταν 20 m2, πιο μαλακά από tatami αλλά έκανες την δουλειά σου.
Ξεκινάω τις προπονήσεις με το πάθος και τον ενθουσιασμό αυτού που εργάζεται με νέο “υλικό” και πρέπει να παρουσιάσει αποτελέσματα σε 22 ημέρες για την τελική γιορτή – επίδειξη.
Δύο προπονήσεις την ημέρα, νωρίς το πρωί και νωρίς το απόγευμα.
Το γοριλάκι γινόταν με όλους τους τρόπους μετά την προθέρμανση και πολλές φορές στο κύριο μέρος της προπόνησης μέχρι που ένα κοριτσάκι μιαν ωραία πρωία μου είπε ότι την πονάει το χέρι της.
Οι προπονητές γενικότερα των παιδιών έχοντας ” εθιστεί” στα παράπονα τους δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία σε “μικροπονάκια” γιατί τα θεωρούν, ιδιαίτερα οι παλαιότεροι, έλλειψη πειθαρχίας, βαρεμάρα, υπεκφυγή από μία δύσκολη άσκηση, κούραση.
Έβαλα το παιδάκι να καθίσει, με μια ενόχληση δεν το κρύβω, γιατί μου διέκοπτε τη ροή του “σεναρίου” για την γιορτή , και μετά πήγαμε στον γιατρό.
Κάταγμα!!
Το παιδάκι δεν πήρε μέρος στην επίδειξη και εγώ δεν ξαναέδωσα το “γοριλάκι” σαν άσκηση εκείνο το καλοκαίρι.
(Αργότερα βελτιώνοντας την εκτέλεση της άσκησης με σύρσιμο των χεριών στο πάτωμα αντί για σήκωμα – τα παιδιά θεωρούν ότι ένας χώρος με στρώματα είναι παιδότοπος, το λιγότερο, ή πισίνα το περισσότερο και “βουτάνε” – και χωρίζοντας την τάξη σε νούμερα ώστε να μην εκτελούν την άσκηση όλα μαζί την ξαναέκανα και την κάνω μέχρι και σήμερα αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ! ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΓΙΟ ΓΟΡΙΛΑΚΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΒΑΡΕΛΑΚΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΔΙΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΓΚΩΝΑ ΑΛΛΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΕΞΑΡΘΡΩΣΕΙ!).
Οι γονείς του παιδιού ήταν λογικοί και θεώρησαν οι άνθρωποι ότι “αυτά συμβαίνουν”, όμως εγώ ακόμη το θυμάμαι 26 χρόνια μετά.
Ήρθε η ώρα της πρώτης επίδειξης, οι κερκίδες γεμάτες από γονείς που ήρθαν να δουν να βλαστάρια τους σε στιγμές ύψιστης αθλητικής και καλλιτεχνικής έκφρασης με το “χαμόγελο των γάμων” αποτυπωμένο στα πρόσωπα τους.
Εγώ με αγωνία και με στενό οπτικό πεδίο βγήκα είπα δύο λόγια για το judo και αρχίσαμε πτώσεις, τεχνικές και όλα πήγαν καλά.
Με το τέλος της γιορτής μου φάνηκε ότι χιλιάδες γονείς ήρθαν να με συγχαρούν και να μου ζητήσουν το τηλέφωνο μου ώστε τον χειμώνα να έρθουν με τα παιδιά τους για να εξασκηθούν στην αγαπημένη μου τέχνη…